Op Twitter/X
Geschreven door Ines van Bokhoven, schrijver/columnist.
16 maart 2025
Een heerlijk boek van @Yorienvdh, zeker voor mensen die de jaren ’60 en ’70 hebben meegemaakt. In een heerlijk leesbare schrijfstijl voert Yorien ons mee terug naar onze kindertijd van buiten spelen, vissen, de afdankertjes van je grote zus dragen en al die andere herinneringen die we hebben, die ze oproept met dit boek. Van kroontjespen naar ballpoint, en al die andere moderniseringen die we meemaakten.
Als u op zoek bent naar een verrukkelijke ‘trip down memory lane’ voor mensen uit de generatie die kind was in de jaren ’60 en ’70, dan is het boek voor u. Dit boek zou veel meer aandacht moeten krijgen.
Yorien neemt ons mee op een reis door haar kindertijd, en het is een feest van herkenning. Tomadorekjes, Pipi Langkous, het branden met spijkers om letters op hout te krijgen, vissen met je vrienden, Ard Schenk, de eerste communie, Swiebertje, zoveel zaken die bij mij een heerlijk gevoel van nostalgie oproepen.
Yorien is dapper persoonlijk: ze vertelt over haar bedplassen en platvoeten, maar ook mooie verhalen over een operatie op een koe, Fokke de vrijgezel bij wie je zo leuk kon spelen, vaders universitaire promótie die blijkbaar heel duur was, het televisie kijken bij anderen want thuis geen toestel, mooie uitstapjes met de familie en het dagelijkse leven bij haar thuis.
En ze vertelt het met zoveel flair en tegelijkertijd met zoveel gemak. Het boek leest weg als een pakje roomboter, en elke bladzijde is weer een feest van herkenning – al woonde Yorien in Groningen en ik in Brabant, het is soms alsof ik over mijn eigen kindertijd lees. Haar schrijftalent maakt dat je alles om je heen vergeet en wegzakt in een droom die ooit echt was.
Waarom dit boek meer aandacht verdient? Nou, dat is duidelijk: dit is een prachtige schets van een tijd die niet meer bestaat. Die wij ons nog herinneren, maar verder helemaal verdwenen is. Kinderen die gaan vissen – da’s vervangen door kinderen die vissen op een spelcomputer. Spelen bij Fokke de aardige vrijgezel? Geen ouder zou het nu aandurven. Kinderen die zomaar een dag lang buitenspelen zonder toezicht, zonder een helikopterende ouder die zich de ganse dag met het kind bemoeit? Onvoorstelbaar.
Dit boek is een document: het houdt een herinnering vast die niet verloren mag gaan. De herinnering aan hoe het was om kind te zijn in een hoopvolle tijd vlak na een vreselijke oorlog. Een tijd van wederopbouw en vooruitgang, van elk jaar weer nieuwe, vreemde dingen erbij die ons leven wel makkelijker maakten, maar niet altijd even verstandig waren, zoals we nu achteraf weten. Dit boek vertelt van een tussentijd die voor velen van ons een schat van prachtige herinneringen vormt aan avonturen in het bos, van buiten spelen, rolschaatsen, verstoppertje, belletje trekken, stiekem in het veld van de boer rondrommelen en dat soort dingen.
Een verhaal van onze kindertijd. Een tijd die we nooit mogen vergeten: we waren zo rijk, toen…
Haren De Krant
Meisje van de Fuutweg
“Heel gewoon en daarom bijzonder”
Haren de Krant 20 november 2024
“Het begon ermee, dat ik mijn jeugdherinneringen eens wilde vastleg-
gen”, zegt Yorien van den Hombergh (1959). “Het werd bijna vanzelf een
doorlopend verhaal, waarin ik beschrijf hoe ik als Harens meisje van de
Fuutweg het leven ontdekte en de wereld om mij heen leerde kennen.
Het is een verhaal over heel gewone gebeurtenissen en juist daardoor
toch bijzonder. Ik denk ook een feest van herkenning voor mensen die in
de jaren 60 zijn opgegroeid.”
Wereld
Haar boek beslaat een periode van
zes jaar, toen het gezin woonde in
de eerste huizen die aan de Fuut-
weg in Haren waren gebouwd.
“Dat huis was het vertrekpunt voor
mij. De wereld was daar heel over-
zichtelijk en die werd stap voor
stap wat groter. Het ging er heel
anders aan toe dan nu. In deze tijd
krijgen de kinderen via alle media
de ingewikkelde wereld met al zijn
problemen ineens over zich uitge-
stort en dat heeft invloed op hun
ontwikkeling. In de Fuutweg ging
de ontdekkingstocht veel geleide-
lijker: ik leerde er Fokko kennen,
een man met een verhaal. Ik zat
op de Sint Nicolaasschool waar ik
voor het eerst met de dood werd
geconfronteerd toen mijn klasge-
nootje Monique Vriens op tienjari
ge leeftijd overleed. Bij Sassenhein
leerde ik vissen en op het gras-
veld van ‘t Harde vliegeren. Heel
gewoon allemaal, maar voor een
kind heel bijzonder.”
Jaren 60
Yorien kroop voor haar boek in
de huid van het meisje van toen,
wandelde weer door de Fuutweg
en omgeving om levendige her-
inneringen op te roepen en sloot
zich daarna geregeld op in een va-
kantiehuisje bij Lauwersoog om
te schrijven. Ze zocht (en vond)
een vorm voor haar herinnerin-
gen en krijgt nu te horen dat haar
boek ‘leest als een roman’. Yorien:
“Geen boek met allerlei spannende
dingen, hoor. Ik heb geen nare din-
gen meegemaakt, ben niet mishan-
deld of zo. Nee, het boek neemt je
gewoon mee naar het wereldje in
de jaren 60 waarin mijn generatie
opgroeide.”
‘Meisje van de Fuutweg’ bevat ook
foto’s, die getuigen van haar jeugd
in een harmonieus gezin, waar
haar vader geschiedenisleraar was
op het Sint Maartenscollege. Ook al
ken je de mensen op de foto’s niet, ze
illustreren wél op een mooie manier
het verhaal dat Yorien schreef. Het
boek is verkrijgbaar in de boekhan-
del en via: http://www.yorienvdh.com
Losse Flodders 