Gisteren keek ik met een half oog naar De Wereld Draait Door. Dat doe ik wel eens om op de hoogte te blijven van wat de elite bezighoudt. Te gast waren H.J.A. Hofland en Roel Visser, omdat ze een boek hebben gepubliceerd. Platter en dikker, heet het boek. Dat belooft wat.
“De nieuwe mens is overal. Hij is dikker, hij praat harder en vlugger maar niet duidelijker,” ratelt Matthijs van Nieuwkerk vanaf zijn autocue, “hij steekt zijn middelvinger op, hij is eerder bereid een medemens uit te schelden, op zijn gezicht te slaan. Hij zal iedereen laten weten dat hij hier op aarde is. Respect!”.
Dat zal ongetwijfeld op de kaft staan. Net als de naam HJA Hofland. Maar zodra die aan het woord komt, lijkt hij zich volledig van het boek te willen distantiëren. Lijkt. Want geschreven heeft hij het wel degelijk. Samen met fotograaf Roel Visser. En een mening heeft hij ook.
Maar er stond een olifant in de kamer, zoals de Engelsen zeggen.
Tegenover de auteurs zitten namelijk Matthijs van Nieuwkerk en Claudia de Breij. Twee exponenten van politiek-correct Nederland die de moraal voor ons bewaken. Luister maar naar Matthijs:
“Er staan sommige foto’s in het boek waarvan ik precies vermoed wat jullie bedoelen te zeggen en ik denk dat ik dat ook onderschrijf, en ik vraag me ook af, wie ben ik eigenlijk dat ik veroordeel dat mensen hun rug tatoeëren en een dikke buik hebben. Misschien zijn ze wel hartstikke gelukkig en dansen ze de hele dag de horlepiep!”
En Claudia: “Maar wat léért ons dit boek?”
Roel Visser probeert het nog even. “Waarom zou je niet mogen oordelen? waarom zou je iets niet stijlloos mogen vinden? Schaamteloos? Ordinair?”
Maar Hofland heeft zich al helemaal overgeleverd aan de politiek-correcte kul. “Het boek is diagnostisch. Er staat nergens in het boek dat er iets mis mee is. Een vaststelling van feiten.” En snel vlucht hij in een anekdote uit de Tweede Wereldoorlog die niets maar dan ook niets met het onderwerp te maken heeft, maar veilig aanvoelt in dit hol van de politiek-correcte leeuw. Oordelen mag alleen als je over Hitler spreekt, anders niet. En, eh, getatoeerde mensjes zijn juist heel interessánt. Dankjewel Schiffmacher voor je interessante boek over deze exotische en uitermate boeiende subcultuur.
Hoe banger je bent om hardop te oordelen over andere mensen, hoe meer je juist uit de hoogte denkt. Ik noem het Neokolonialisme in z’n puurste vorm. Multiculti-waanzin. Om de hete breij heen dansen. Je kop in het zand steken. De olifant in de kamer laten staan.
Luister. Tatoeages zijn dom, want onherroepelijk. En bovendien zijn ze erg lelijk en een arm of lijf vol tatoeages is ongelofelijk ordinair. Zelfs als het in de mode is bij “mensen met een heel gezond verstand die misschien wel plato lezen” (Matthijs). Zelfs dan.
Dat is mijn mening en die laat ik met schaamteloos harde en snelle stem horen. Ik steek er nog net niet mijn middelvinger bij op. Uit respect.
Losse Flodders 
Ik vind het hebben van tatoeages en je onbeschofd gedragen twee heel verschillende dingen. Dat mensen zelf mogen bepalen hoe ze er uit zien een belangrijke verworvenheid. Dat ik bepaalde verschijningsvormen niet mooi vind, of dat ik dat ervaar als onverzorgd, is in principe mijn probleem. Voor hetzelfde geld vinden andere mensen dat ik er onverzorgd bijloop. (in mijn geval vinden een heleboel mensen dat ook, en daar hebben ze ook groot gelijk in). Maar ik weiger me aan te passen aan geldende mode-normen, en ik vind dat ik daar het recht toe heb.
Jij hebt een hekel aan tatoeages, en dat is je goed recht. Maar daarmee kun je een ander niet ontzeggen om zich vol te laten zetten met plaatjes.
In dat opzicht ben ik dus voor leven en laten leven. Vrijheid blijheid.
Maar het feit dat mensen zich onbeschoft en agressief gedragen vind ik een andere zaak. Dat is iets waar we als samenleving onder lijden en waar we op den duur aan ten onder gaan. Dat is iets waar ik graag iets aan zou doen.
Ik weet alleen niet of er wel iets aan te doen is.
Op internet fora zie je dat veel mensen vinden dat ze zich ongenuanceerd, grof en beledigend mogen uiten. Sterker nog, het lijkt soms wel alsof niemand je meining interessant vindt als je niet grof en ongenuanceerd bent.
Wat doe ik er aan? Wat kan ik er aan doen?
Ik probeer in ieder geval een tegengeluid te laten horen. Of dat helpt? Ik weet het niet. Maar ik probeer het toch maar.
Overigens, om ook een optimistische kant te laten horen. Ik vind dat veel mensen op straat wel heel erg aardig, beleefd en behulpzaam zijn naar elkaar. Je leest wel veel over verruwing en agressie op straat, maar gelukkig zijn er nog heel veel vriendelijke mensen op straat. Gelukkig wel.
Het ging mij natuurlijk om het feit dat er omheen gedraaid werd. Alsof je mensen veroordeelt tot de dood als je iets van hen lelijk vindt. Niemand beweert dat tatoeages verboden moeten worden, of strafbaar gesteld in het Wetboek. Dat is precies de gedachtekronkel. Iedereen mag zich kleden zoals hij wil maar dat betekent niet dat jij en ik daar opeens helemaal niets meer over mogen zeggen. Dat we daar angstvallig over moeten zwijgen. Dat gaat mij te ver.
Daar heb je wel gelijk in.