Een praatpaal zijn, wat is daar eigenlijk leuk aan?
Ik weet het niet, maar ik schijn dat dus af en toe te zijn, een praatpaal. Mensen kunnen bij mij hun verhaal kwijt (tenzij ze te zielig doen, dan verwijs ik ze direct door naar een PvdA’er). Omdat ik zo goed kan luisteren.
Wat zeg je? Luisteren? Ik? Nou ja. Soms. Niet bij iedereen, hoor . Ik heb tegenwoordig niet zo veel geduld meer. Maar als ik luister, luister ik goed. Ik knik en mm-mm op het juiste moment en laat lange stiltes vallen die vanzelf door de pratende worden ingevuld. Ik stel soms ook een geïnteresseerde vraag of reageer met ‘oh ja? Echt waar?’ En als ik in een goede bui ben, maak ik een soort samenvattinkje in mijn eigen woorden, beginnend met ‘Dus eigenlijk…’ en eindigend met een vraagteken. 
Luisteren. Zo moeilijk is dat allemaal niet. Het leuke ervan is dat je soms smeuïge verhalen hoort (mm-mm) , pikante details (oh ja? Echt?) of belangwekkende informatie in de schoot geworpen krijgt (zoals?).
Maar er zit ook een nadeel aan. Als de pratende tot zijn eigen opluchting is leeggelopen en merkbaar opgeknapt het pand, terras of de telefoon verlaat, zit ik vol met interessante, pikante of spannende verhalen waar ik niks mee kan. Te persoonlijk. Te geheim. Soms diep treurig. Vaak hilarisch. In elk geval bij mij in goede handen. Maar ja, daar heeft u niets aan.