Het is zonde om de korte tijd die we hier op aarde zijn te verspillen aan lelijke dingen. Lelijke cabaretliedjes, lelijke schilderijen, lelijke tv-programma’s. Ook zou je niet te lang naar lelijke mensen moeten kijken. True, die mensen kunnen het ook niet helpen dat ze lelijk zijn, net zo min als de liedjes. Maar dat verplicht mij nog niet om er mijn kostbare tijd aan te besteden.
Muziek kan echt hemeltergend lelijk zijn. Ja, kwestie van smaak, dat klopt. Maar zeg nou zelf, zonder XTC of andere benevelende middelen is dance toch niet te verdragen? En hoe hou je die cabaretliedjes, die ze allemaal op de kleinkunstacademie achter de vleugel van elkaar imiteren, van het lijf? En loop je geen gezondheidsschade op door gillende singersongwritermeisjes?
Valse sentimenten, bombastische orkesten, clichégitaren, pingelpongelpiano’s, gekroel van de richel , er is zoveel lelijkheid, het is geen wonder dat gehoorschade hand over hand toeneemt.
Liever luister ik naar de vogels. Een merel in de avondzon. Lijsters bij de voederplaats. Of mijn zus, die wél kan zingen.
Losse Flodders 
Afgezien van Hans Dor kan ik wel een stuk met je meegaan qua lelijkheid. En Hans is natuurlijk persoonlijk ook niet een playboy, maar zijn liedjestekstem hebben natuurlijk wel iets.
Ik ben fan van Dorrestijn! Maar dit lied is muzikaal gezien een gedrocht.
Yorien, gezien je kortzichtige blik op het leven, zoals je je eigen kleine wereld centraal stelt in dit stuk, kan ik niet anders concluderen dan dat je oud aan het worden bent. Sterkte!