Dit stuk schreef ik in 2010 en het ging verloren toen mijn oorspronkelijke blog yorien.web-log.nl verloren ging. Een repost dus.

22 juni 2010 Ik ben een infidel

Naar Dodewaard ging ik niet, maar verder was ik als puber gewoon links. Ik was tegen de Shell en ander grootkapitaal, at nimmer een Granny Smith en las de biografie van Che Guevara. Zijn poster hing aan de muur van mijn zolderkamer, naast die van de PSP en de PPR. Het was de norm van de jaren zeventig en ik was een kind van mijn tijd. Ik dacht er nauwelijks over na; ik deed gewoon wat anderen deden. Het was heel overzichtelijk. Wie stinkend rijk was, rechten studeerde of lid was van het studentencorps Vindicat was rechts (fout), alle anderen waren links (goed). Links was oké en rechts was niet oké. In mijn vriendenkring kwamen geen rechtse mensen voor en als je iemand wou beledigen noemde je hem keihard ‘VVD-er’ Dat werkte altijd.

Dat was vroeger, en eerlijk gezegd heeft het nog heel lang geduurd. Tot ik langzaam maar zeker besefte dat links er ook wel eens naast kon zitten en dat er rechtse mensen waren die best aardig konden zijn. Zo zag ik van nabij hoe linkse mensen zichzelf wisten te verrijken en privileges afdwongen en tegelijkertijd het evangelie konden verkondigden over de zwaksten in de samenleving en eerlijk delen en meer van zulks. En ik merkte dat rechtse mensen ook sociaal bewogen konden zijn, ja dat er zelfs VVD-ers waren die ik bewonderde, zoals Ayaan Hirsi Ali. In het debat over de multiculturele samenleving kon ik links allang niet meer volgen, de waanideeën over het onderwijs maakten me misselijk en de betutteling van de overheid om ‘goede mensen’ van ons te maken met bemoeizuchtige regels en Postbus 51-spotjes kwam me de neus uit. Ik begon het knuffelen en daarmee hospitaliseren van ‘de zwakkere’ steeds minder acceptabel te vinden en het vrije woord is mij heilig. Mijn wereld kwam op de kop te staan en ik raakte ervan in de war. Ik was toch links? Ik zou toch zeker niet réchts worden!? De schande! De schaamte! De schok!

Nu is het zover. Nu kom ik er voor uit. Ik ben niet links meer. Ik ben rechts. Niet extreem rechts, niet radicaal rechts, niet religieus rechts, niet fanatiek rechts, ook niet actief rechts, en zelfs niet op alle fronten rechts, maar rechts, ja, dat ben ik wel. Ik ben een infidel. Zo. Dat is eruit. Laat de hel nu maar losbreken.