Ik werd hier weliswaar niet geboren maar ik groeide er wel op en deze provincie is de plek waar ik me het meest thuis voel. Hier trek ik me terug als ik me weer eens te druk heb gemaakt over de rest van de wereld. Er wonen een kleine 600.000 mensen, waarvan een derde in de stad Groningen en twee derde daarbuiten. Je kunt je wel voorstellen hoeveel ruimte er hier op het platteland te vinden is. Het is dan ook heerlijk om er rond te rijden als je van wide open spaces en strakke horizonnen houdt.

U denkt tegenwoordig misschien meteen aan aardbevingen en overheidsfalen als ik de provincie Groningen noem. Ik niet. Ik denk aan de nuchtere volksaard van deze mengeling van Friezen en Saksen en aan de ingehouden trots een Groninger te zijn.

De Groninger voelde zich tot de Tweede Wereldoorlog nauwelijks met Nederland verbonden en daarbinnen had de ‘ommelander’ nauwelijks iets op met de ‘stadjer’.

Maar sinds de vermaarde campagne ‘Er gaat niets boven Groningen’ hebben we hier tegen wil en dank toch een Groningse vorm van verbondenheid en saamhorigheid ontwikkeld. Zo zijn we allemaal beretrots als Groningen met iets positiefs in het nieuws komt. Doet iemand een uitvinding, wint iemand een prijs of krijgen we een internationale vermelding of zo, dan zetten we onze koelte opzij en springen enthousiast op. Twitter maar eens iets positiefs over Groningen, dan zie je het vanzelf.